ၾကယ္

ေကာင္မေလးေရ

တစ္မုိးေအာက္ တစ္ေယာက္ဆုိတာ

နင့္ကိုေျပာတာပါ

နင့္အၿပင္ ေနာက္တစ္ေယာက္ဆုိတာ

အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္ မရွိေစရဘူး

ရွိခဲ႕ရင္ေတာင္

အဲဒါဟာ

နင့္ရဲ႕အရိပ္ဘဲ ၿဖစ္လိမ္႔မယ္

ဒီရင္ ခုန္ေနသေရြ႔ ...  ...

ေလာကမွာမယံုၾကည္ရဲ့အရာဆိုတာတစ္ခုနွစ္ခုမွမဟုတ္တာ

ဒါေပမယ့္...ယံုၾကည္ရပါတယ္ဆိုတာေတြကိုပဲ

လူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကဆုပ္ကိုင္ထားၾကတယ္ေလ

အဲ့ယံုၾကည္ခ်က္ေတြကလဲယံုၾကည္ရေၾကာင္းသက္ေသ

အမ်ိဳးမ်ိဳးဖြင့္ဆိုျပၾက

အင္းးးးးးးးးးးးးးးးးး

ဒီလိုနဲ့......

မယံုၾကည္ရတာေတြကိုယံုလာတယ္

တကယ္ေတာ့

လူ့ဘ၀မွာယံုၾကည္မွုတစ္ခုရွိဖို့လိုအပ္ေနလို့ကို

ယံုၾကည္ၾကတာပါပဲ

အဲ့ဒီလိုယံုၾကည္မွဳရွိလာတဲ့အခါ...............................

ကမၻာၾကီးကကိုယ္ျမင္နိုင္သေလာက္အေနအထားထိ

က်ံဳ့ ့သြားတယ္လို့ခံစားရနိုင္တယ္တဲ့

ကဲယံုခ်င္ယံုမယံုခ်င္ေန။

Day by day I float my paper boats one by one down the running stream.

In bid black letters I write my name on them and the name of the village where I live.

I hope that someone in some strange land will find them and know who I am.

I load my little boats with shiuli flower from our garden, and hope that these blooms of the dawn will be carried safely to land in the night.

I launch my paper boats and look up into the sky and see the little clouds setting thee white bulging sails.

I know not what playmate of mine in the sky sends them down the air to race with my boats!

When night comes I bury my face in my arms and dream that my paper boats float on and on under the midnight stars.

The fairies of sleep are sailing in them, and the lading ins their baskets full of dreams.

တေယာ တစ္လက္ကလည္း
ဒီရင္ကို ၀ုန္းဒိုင္းၾကဲေစတာပါပဲလား...
ေသေသသပ္သပ္ အျပံဳးနဲ႔
ခဏခဏ လြင့္ထြက္သြားေအာင္ ခင္ဗ်ားမို႔ ျပံဳးရက္တယ္...
အိပ္ေရးေတြပ်က္... အဖ်ားေတြလည္း တတ္တယ္ ဆရာ..
တေယာတစ္လက္ေၾကာင့္ ေတာနက္ထဲ၀င္တယ္တဲ့ (အဟက္)
ဘယ္လို တရားနဲ႔မွ ေျဖမရေသးဘူးဗ်ာ...
ခင္ဗ်ား ထပ္ျပံဳးပါဦး ...
အဲလို အျပံဳးမ်ိဳး ခင္ဗ်ားကလြဲ..ဘယ္သူမွ မျပံဳးတတ္ဘူး
ေဘးက်ပ္နံက်ပ္ အသက္ရႈပါရပ္တယ္...
တဟုန္းဟုန္းနဲ႔ ထထေတာက္တယ္...
ေဟာဒီမွာ ...အျဖဴေရာင္မီးေတာက္.. !
က်ဳပ္ကို အရွင္လတ္လတ္ ျပံဳးျပျပီးမွ သျဂၤဳဟ္ပါေလ ...

ဘာကိုမွ မေၾကာက္ပါဘူးကြယ္ …

မင္းဆင္တဲ့ ေထာက္ေခ်ာက္ထဲ
မဆင္းမိမွာပဲ ငါေၾကာက္တယ္
အခ်စ္ဆိုတာ ေျပးရင္းလႊားရင္း
ခလုတ္တိုက္မိတတ္ၾကတဲ့ အရာေပါ့ ။

ဘယ္ေလာက္မွ မေဝးပါဘူးကြယ္ …

ေျပာင္းျပန္ ယူဆၾကေပမယ့္
ျပန္ေျပာင္းၿပီး မက္ေပးလို႕မရတာ
အိပ္မက္ေပါ့
ေျမၾကီးနဲ႕ေကာင္းကင္ဟာ
ျမင္ႏိုင္ရံုေလာက္သာ ေဝးပါတယ္ ။

ဘယ္သူ႕ကိုမွ အျပစ္မတင္ရက္ပါဘူးကြယ္ …

စကၠန္႕တံထဲ အခ်ိန္ထည့္ခဲ့သူကိုေရာ
“တူ” ၿပီလို႔ ေအာ္ခဲ့တဲ့မင္းကိုေရာ
“ကမၻာ” က “ေန” ကိုပတ္တာ
“လ” နဲ႔ေတြ႕ရဖို႕အတြက္ပဲ မဟုတ္လား ။

ဘာကိုမွ မလိုအပ္ေတာ့ပါဘူးကြယ္ …

မၿပီးျပည့္စံုပဲ လိုအပ္ျခင္းက
သဘာ၀တရားလို႕ ေခၚတယ္
ၿပီးျပည့္စံုၿပီး လိုအပ္ေနျခင္းကိုေတာ့
ေလာဘတရားလို႕ ေခၚတယ္
ထပ္ကိန္းေတြတင္လည္း
ဘယ္လိုမွ မေျပာင္းလဲတဲ့
ၿပီးျပည့္စံုျခင္းမ်ိဳးနဲ႕ ငါ့ကိုေတာ့
ငါက “သုည” လို႕ေခၚတယ္ ။

ဘာကိုမွ ရွက္မေနေတာ့ပါဘူးကြယ္ …

လူယဥ္ေက်းေတြက
“ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း” လို႕အမည္တပ္ၿပီး
လက္မျဖန္႔ပဲေတာင္းတယ္
ငါကေတာ့
ခြက္လဲဆြဲတယ္
လက္လဲျဖန္႕တယ္
လူယဥ္ေက်းလဲ လုပ္တယ္
သဒၶါတရား အနည္းအမ်ားမထားဘဲ
မင္းငါ့အား “ရည္းစား” ထားေတာ့ ။ ။

ကဗ်ာဆိုတာ
တစ္ခါတစ္ခါ ပန္းတစ္ပြင့္
ပြင့္ခ်ိန္တန္မွ ပြင့္လိမ့္မယ္။

ကဗ်ာဆိုတာ
တစ္ခါတစ္ခါ သစ္သီးတစ္လံုး
ေၾကြခ်ိန္တန္ရင္ ေၾကြမွာပဲ။

ကဗ်ာဆိုတာ
တစ္ခါတစ္ခါ ခ်ိန္ကိုက္ဗံုးတစ္လံုး
အခ်ိန္ေစ့ရင္ ကြဲတတ္တယ္။

ကဗ်ာဆိုတာ
တစ္ခါတစ္ခါ ေၾကးနန္းတစ္ေစာင္
ကြၽန္ေတာ့္ႏွလံုးသား သေကၤတေတြ
ခင္ဗ်ားထံ
အျမန္ပို႔လိုက္တယ္။

မခံစားတတ္ရင္
ကြၽန္ေတာ့္ရင္ခုန္သံေတြ
ျပန္ပို႔ ေပးလိုက္ပါ။ ။

ေဗဒင္ဆရာတစ္ေယာက္ကို
လိမ္လည္မႈနဲ႔ တရားစြဲလို႔ ရပါ့မလား။

ထီလက္မွတ္တစ္ေစာင္ဟာ
မေပါက္ရင္ ျပန္ေလ်ာ္ပါ့မယ္လို႔
အာမခံခ်က္ ရွိလို႔လား။

စိတ္ကူးေတြကို
ဆင္ဆာျဖတ္ရင္
သင့္ေတာ္ပါ့မလား။

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို
ယုတၲိမရွိဘူးလို႔ ေဝဖန္ရင္
တရားမွ်တပါ့မလား။

ကြၽန္ေတာ့္ ႏွလံုးသားဟာ
ေဗဒင္ေဟာစာတမ္းလဲ မဟုတ္
ထီေပါက္စဥ္လဲ မဟုတ္
ေၾကာ္ျငာသင္ပုန္းလဲ မဟုတ္
အိပ္မက္ေပါင္းခ်ဳပ္
စာတစ္အုပ္မွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။

၀တ္မႈန္ဆိုတာ
ပန္း႐ံုအိအိထဲက အက္တမ္တစ္ပြင့္ပါ။

ၾကာေတာ့ၾကာခဲ့ပါၿပီ။

သူအႏုျမဴဗံုးလို ကြဲလြင့္တဲ့ေန႔က
ကြၽန္ေတာ္…
မိုးစက္ေတြထဲ သက္ၿငိမ္တိတ္ဆိတ္ခဲ့ဖူးပါရဲ႕။

လြမ္းတယ္ေကာင္မေလးရယ္. .
ဘယ္ကဗ်ာေတြဆီကိုပဲေရာက္ေရာက္
နင္ရဲ႕စိတ္ကို တံခါးလွမ္လွမ္းေခါက္မိတယ္. .

ငါကိုငါလြယ္အိတ္လို ဆြဲျဖဲဖူးပါရဲ႕
ဒါေပမယ္႕ ေက်ာင္းေတာ္ကျဖင့္
အခုထိျမဴျပာေတြထဲမွာ ပြင့္ေနတုန္း. . .

ခ်စ္ျခင္းတရားဟာ
ငါ့အတြက္ေတာ့ တခ်ိဳ႕ေခါင္းေလာင္းၾကိဳးေတြလိုပဲ
ဘယ္လိုဆြဲဆြဲ တံခါးကပြင့္မလာခဲ႕ဘူး

သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ . . . ဆြတ္ခူးဖို႕မွမဟုတ္ဘဲ……..။

ၾကယ္ကေလးေတြ စိုးစီစိုးစီနဲ႔ပဲ
ငါ ႏိုးခဲ့ရ…။
ေမွာ္ဆရာရဲ႕ လြယ္အိတ္ထဲက
လြတ္ထြက္လာတဲ့ေနလံုးလို
တစ္ေတာင္ၿပီးတစ္ေတာင္ နီလဲ့ခဲ့ရ…
ငါ ေပ်ာ္တယ္… ငါ့ဘာသာလည္း ေပ်ာ္တယ္
ငါေၾကာင့္ သူမ်ားေတြေပ်ာ္တာကိုၾကည့္ၿပီးေတာ့လည္း
ငါ ေပ်ာ္တယ္။
ငါဟာ
ဘယ္ေတာ့မွ တစ္ကိုယ္ေတာ္ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူးကြယ္။

ငါ…… ေၾကကြဲေနၿပီ
ရင္ဘက္မွာလည္း ၀ိဥာဥ္ေက်ာက္သားေတြအက္ကြဲလို႔…
ငါ….ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ
ပိတ္ထားတဲ့ ပန္းပြင့္ကိုေကာ
ဘယ္လိုအလင္းနဲ႕နမ္းမလဲ
အေငြ႔ျပယ္ၿပီး ေပ်ာက္သြားရင္လည္းၿပီးေရာ…
တကယ္ဆို
ေကာင္းကင္တိုက္ပြဲအသစ္ေတြနဲ႕သာေန/ေသခ်င္ေတာ့တယ္….

အေငြ႔တေထာင္းထေအာင္ပူရဲ႕
လူတစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေႏြလံုးျဖစ္ရတယ္
ဒီ႐ိုးျပတ္ကိုေက်ာ္ရင္ေရာက္ပါၿပီတဲ့…။
ပတ္ၾကားအက္ထဲကလူကအသံကုန္ေအာ္တယ္…။
မိုးနတ္မင္းၾကီးရယ္….
ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ေပၚကို မိုးတစ္ပံု႔ႏွစ္ပံု႔ရြာေပးပါ…
ကၽြန္ေတာ္စိတ္ေတြက
မုတ္သုန္ကို ဆာေလာင္မြတ္သိပ္လြန္းလို႔ပါ။

“ေဒါက္”ခနဲ ဓားေပါက္သံအဆံုးမွာ
ကံၾကမၼာက ကားယားႀကီးက်လာတယ္
သူ႕ကို ႀကိဳးနဲ႔ကူတပ္ေပးပါ
ခုခ်ိန္ကစၿပီး က်ဳပ္ ေဗဒင္ဆရာလုပ္မယ္
ကံၾကမၼာမရွိတဲ့ ေဗဒင္ဆရာ
ျမင္း႐ိုင္းကိုစီးၿပီး ၿမိဳ႕ေတာ္ထဲ၀င္လာမယ္။

                                                        

ရနံကိုေတာ့ရတယ္
ဒါေပမယ့္….ငါ႔ကိုေမႊးတာမဟုတ္ဘူး ။
ဒီေတာအုပ္္ဒီေက်ာက္သားက
ရင္အံု႔ေမာက္ေမာက္နဲ႔ျပားေနလိုက္တာ ။
ဘာျဖစ္လဲ
ငါဟာ….သိန္းငွက္တစ္ေကာင္
ကိုယ့္ေလးၫိႈ႕ကိုယ္ဆြဲၿပီးထြက္ခဲ့တယ္…။

                                                         တာရာမင္းေ၀